Donnerstag, 22. September 2011

Romeo, Julia un die Blechmusich

Mei Gschicht "Romeo, Julia un die Blechmusich", die wu im NW-Ku(h)lener '71 abgedruckt is, hat in JOHRMARK so arich gut gfall, dass sich Leit gfun han, die wu mir - un net nor mir! - schun paar FREINDLICHI Briefe gschriewe han. Dankscheen!! Na, un drum han ich mr aach gedenkt: "Niklos, e Dorf, wu so was wie in deiner Gschicht natierlich NIE PASSIERT IS un aach NIE PASSIERE KANN, weil jo die MUSIKANTE-FREINDSCHAFT dort so DICK un FESCHT is wie Marmor, verdients, dass du se nochmol nor for Johrmark aach in de Pipatsch bringscht. Liewi Johrmarker Musikante, guti UNERHALTUNG! Adje!"

Leit, glaabt mrs: Was ich heit verzähle wer, hat nix mit dem grossi englischi Stickeschreiwer Schekspier zu tun! Sei Romeo un sei Julia - der do owe soll ehne die ewichi Ruh gen! -, die han jo in dem italienische Verona un net wie meini in ... na, irgendwu im Banat sin se uf die Welt kumm, oder, dass sich keener beleidiche tut, sie han iwerhaupt net gelebt! Doch - wer weeß! Alles kennt wohr sin, was jetz kummt, wanns aach nirgends passiert is!?

Aso: Verzähle mecht ich eich die Gschicht vun eem schwowische Mädche un eem schwowische Bu, die wu sich aach so geere ghat han un derbei todunglicklich ware, weil ihre Vatre, zwee Kapellmastre, sich ananer net angschaut han. Drum is es ehne aach bal so gang wie dem Romeo un dere Julia vum Vetter Schekspier, die wu an de Feindschaft vun ihre Eltre zugrundgang sin.

Nor net gleich kreische! Mei Romeo un mei Julia, die han sich net umgebrung. Nee, sie sin glicklich verheirat un han aach schun e kleene Bu, den wu se Hans-Pheder getaaft han, dass jo keener vun de Grossvatre sich am End beleidiche kennt. Bis es awer soweit war ...

Angang is die Sach beim Rekruteball. Die Buwe han sich drei Owede nohnaner im Kulturheim getroff, un ... sin un sin sich net eenich gin, ob die Musich vum Vetter Hans oder die vum Vetter Pheder se an die Bahn spiele soll. Alli han herumgered wie die Fischkale un han sich derbei Sache an de Kopp geworf, die wu vor zwanzich Johr passiert sin, wie sie noch ... Jo, die alti Feindschaft uner de Musiche im Dorf war an allem schuld! Nor sie hat die Rekrute anno 70 in die Vetter-Hans-Partei-Anhänger un in die Vetter-Pheder-Partei-Anhänger  verwandlt. Un dickkepich wie die Schwowe manchmol sin, hat halt keener nohgewe wille.

Begegnung in Johrmark
De Romeo, 'm Vetter Hans sei Jingschter, awer hat sich aus dem Streit rausghal. Er hat nor vun seiner Julia, 'm Vetter Pheder seim Enziche, geträmt. Aach wie die Rekrute an die Bahn marschiert sin - natierlich geteelt! -, hat er sich die ganzi Zeit de Kop verbroch, wie er sei Vater mitm Vetter Pheder aussehne kennt. Wie er awer gsiehn hat, wie die Musiche sich an de Bahnstazion anblose un wie die Musikante un die Rekrute vun dene Parteie sich giftich anschaue, is er immer kleener gin, un sei letschti Hoffnung war nor e Aussproch mit seim Vater.

Gleich am Owed, noh dem Musikantezirkus an de Bahnstazion, des wus ganzi Dorf rewellisch gemach hat, is er zu seim Vater ins Zimmer gang un hat gsaat: "Vater, losst doch den alti Streit un versehnt eich mitm Vetter Pheder. Ihr wisst doch, dass ich uns Julia ...", weiter is er nimmi kumm: "Raus! Sunscht vergess ich mich!" hat de Alti getobt un hat mit der Fauscht uf de Tisch geschlaa, dass 's ganzi Haus un alli, die wu drin ware, gezittert un gewackelt han.

Beim Nachtesse hat sich de Vetter Hans schun beruhicht ghat: "Romeo, wann du mir die Schand antuscht. Du uns Julia? Nee, des iwerleb ich net." Druf de Romeo: "Awer Vater, weger Eirem Musikantestreit solle mir unglicklich sein? Mir han uns geere, un was Ihr un de Vetter Pheder ..." - "Romeo heer uf dei Vater un red net iwer Sache, die wu noch net verstehscht", hat uf eemol sei Motter barsch gsaat un hat de Bu angschaut, wie wann er vorghat hätt, im halwi Dorf Feier zu leje.

Wie de Romeo gsiehn hat, dass aach mit seiner Motter net zu rede is, hat ers Maul abgeputzt un is, ohni Guti Nacht zu saan, fort.

Drauss wars schun dunkel, wie er geduckt wie e Hinglsraawer durch de Garte zu seiner Julia gschlich is. No eener Weil - de Romeo hat uner eem Akazibaam gschtan un hat sich net geriehrt - ism Vetter Pheder sei Gassetierche langsam ufgang, uns Julia is rausgschluppt kumm. Wie de Romeo des Mädche gsiehn hat, isr ufs zu un hats an sich gedrickt, dass 's ke Luft meh kriet hat. "Um Gottswille! Du bringscht mich jo um, Romeo!" In dem Moment ism Vetter Hans seim Jingschte e Idee kumm: "Julia, jetz han ichs raus!" hat er geruf, dass die Hunde in de Nochberschaft angfang han zu belle.

"Was hascht dann raus, Romeo?" hats Julia gement un hat sich noch meh an ne gekuschelt. "Mir misse die Alte drankrien, sunscht kenne mr jo nie heirate. Die Musikantefeindschaft, die macht se jo noch ganz verruckt!" Druf 's Julia: "Ach Romeo, ich sin jo so unglicklich! Un weescht, mei Vater hat gsaat, er sperrt mich uf de Bode, wann ich net vun dir losse tu. Mit druckenem Brot un Wasser, hat er gsaat. Un mei Motter hat grad heit wieder gement, dass ich an de Kerwei ke neies Klaad krien tu, wann se nochmol heert, dass ich un tu ..." - "Jo, Julia, un deiner Großmotter ihre Schwester, die Bäsl Nantschi hat gischter in de Korperativa vor alli Leit gsaat, dass du hunert solche krien kannscht wie mich. Un des weil angeblich e Musikant vun meim Vater seiner Banda, wie sie gsaat hat, ihr die vorchi Wuch de Hund vergift hat."

"Ach, Romeo! Un dei Tant hat im ganze Dorf verzählt, dass eener vun meim Vater seine Musikante jedi Nacht no zwelfi an ihrem Gassefinschter rumpumbre tut!"

Noh eem saftiche Bussl, des wu die Akaziblätter ausm Schlof ufgeweckt hat, hat wieder de Romeo angfang: "Weescht, Julia, mir is was ingfall, wie du vorher vom Umbringe gered hascht. Wie wärs, wann mir an Kerweisamschtach Schlofpulver inhole un dann im Schope ufm Hai die Tote spiele? Vielleicht krien mr se so rum, die Alte."

's Julia war Feier un Flamm, un wie die Gassetierlszene - ich han e herrisches Wort verwend, weils jo beim Vetter Scheckspier Balkonszene heescht - voriwer war, war aach schun alles genau abgemach.

De Romeo hat in de Apothek e Schachtl Schlofpulvre kaaft, un am Kerweisamschtach, so um vieri rum, han sich die Verliebte wirklich beim Vetter Pheder im Schope, wus frischi Hai gelee war, getroff. 's Julia hat, wie verabred, e Kruch mit Wasser mitgebrung ghat, un no eener halwi Stund han se wie die Turtltauwe im Hai gelee un han tief gschlof.

Geger Owed is die Bäsl Res, de Julia ihre Motter, in de Schope gang, for mol gschwind noch nohschaue, ob net die Hingle geleet han, un ... "Um Krischtiwille, Pheder!" hat se gschrie, dass alli Nochberschleit se gheert han. "'s Julia un de Romeo leije im Schope im Hai un sin tot!" Natierlich sin die neigieriche Nochberschleit gleich zammgelof, un uf eemol, keener hat gewisst wie un vun wu, sin aach die Musikante vum Vetter Hans un vum Vetter Pheder uf de Schope zukumm.

Na, un wie se 's Julia un de Romeo so ufm Hai leije gsiehn han, is de Vetter Pheder uf de Vetter Hans zugang, hat ne um de Hals ghol un hat mit Träne in de Aue gsaat: "Hans, mir sin schuld! Begrawe mr unser Feindschaft am Grab vun unsre Kiner!" Druf de Vetter Hans: "Jo, Pheder, begrawe mr se for immer!" In dem Moment hat staat aach die Musich angfang zu spiele. E Trauermarsch han se geblos. Zum erschtimol alli Musikante mitzamm! Un so scheen wars. So scheen wie nie!

Uf eemol ... Leit, mr hat gement, die Musikante verschlicke ihre Inschtrumente. 's Julia is wie e Reh ausm Hai ufgsprung un hat ihre Romeo, de wu aach schun wackrich gin war, um de Hals ghol, dass mr gement hat, 's will ne umbringe. Un gelacht han se, dass alli Leit im Hof iwerzeit ware, 's is schun wieder was passiert mit ehne. Uf eemol hat me 'm Vetter Pheder sei Stimm gheert: "Hans, wann mache mr Hochzeit?" Druf de Vetter Hans: "Ich eenr men ... Na, mache mr se halt bal!"

Jo, Leit, so hat de schwowischi Romeo sei schwowisches Julia kriet. Un wie ich schun gsaat han, sin se heit glicklich verheirat un han sich immer noch so geere, dass alli Leit im Dorf se bewunre. Un seit dem Kerweisamschtach solls angeblich im ganze Banat aach ke Feindschafte meh gin uner de Musikante! (Wers glaabt, werd halt seelich!)


'm Berwanger sei Niklos

(erschienen auch im "Pipatsch-Buch - Prosa in Banater schwäbischer Mundart" von Nikolaus Berwanger, Hans Kehrer und Ludwig Schwarz, Facla Verlag Temeswar, 1972)


aus NEUE BANATER ZEITUNG / PIPATSCH, Temeswar, 28. März 1971



Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen